„יאָ, זײַט אַזױ גוט“, האָבן זײַ אַלע צוזאַמען געזאָגט. „אַ האַרציקן דאַנק!“

אינעם זאַל איז שױן געװאָרן גאָר פֿינצטער. בעאָרן האָט אַ פּאַטש געטאָן מיט די הענט, און אַרײַן האָבן געטליסעט פֿיר שײנע װײַסע פּאָני⁠ס און עטלעכע גרױסע לאַנג־קערפּערדיקע גראָע הינט. בעאָרן האָט עפּעס זײ געזאָגט אין אַן אױסטערליש לשון, װי חיה־קװיטשן װאָס װערן מגולגל אין רײד. זײ זײַנען אַרױסגעגאַנגען און באַלד צוריק, טראָגנדיק שטורקאַצן אין די מײַלער, װאָס זײ האָבן אָעגעצונדן בײַם פֿײַער און זײ אַרײַנגעשטעקט אין נידריקע שטענדערס אױף די זײַלן פֿונעם זאַל אַרום דעם צענטראַלן הײמפֿײַער.

די הינט זײַנען געװען מסוגל צו שטײען אױף די הינטערשטע פֿיסל⁠עך װען זײ האָבן געװאָלט, און צו טראָגן זאַכן מיט די פֿעדערשטע פֿיסלעך. גיך האָבן זײ אַרױסגענומען ברעטער און געשטעלן פֿון די זײַטװענט און זײ אַװעגעקלײגט בײַם פֿײַער.

איז מ׳האָט געהערט באַ־באַ־באַ און אַרײַן זײַנען געטראָטן אַ פּאָר שנײ־װײַסע שאָף מיט אַ קױלנשװאַרצן װידער זײ פֿירנדיק. אײנע האָט געטראָגן אַ װײַסן טישטעך געהאָפֿטן בײַם זױמען מיט פֿיגורן פֿון חיות; אַנדערע האָבן געטראָגן אױף די ברײטע רוקנס טאַצן מיט שיסלען און פּאַלומעסקעס און מעסערס און הילצערנע לעפֿל, װאָס די הינט האָבן גענומען און גיך אַװעקגעלײגט צום געשטעל־טישן. די דאָזיקע זײַנען געװען גאָר נידריק, גענוג נידריק אַפֿילו אַז בילבאָ זאָל זיצן בײַ זײ באַקװעם. לעבן זײ האָט אַ פּאָני געשטױסן צװײ בענק מיט נידריקע  און ברײטע טשערעטנע זיצערטער און קורצע דיקע פֿיסלעך פֿאַר גאַנדאַלפֿן און טאָרינען, בשעת אין דעם װײַטן עק האָט ער געלײגט בעאָרנס גרױס שװאַרץ בענקל פֿון דעם זעלבן סאָרט (װאָס אין אים איז ער געזעסן מיט די גרױסע פֿיס אױסגעצױגן װײַט אונטערן טיש). די דאָזיקע זײַנען געװען אַלע די בענקלעך װאָס ר׳האָט געהאַט אינעם זאַל, און ער מסתּמא האָט זײ געמאַכט נידריק װי די טישן פֿאַר דער באַקװעמלעכקײט פֿון די װוּנדערלעכע חיות װאָס האָט אױף אים אױפֿגעװאַרט. אױף װאָס זײַנען די אַנדערע געזעסן? מ׳האָט זײ נישט פֿאַרגעסן. די אַנדערע פּאָניס זײַנען אָרײַנגעקומען קײַקלענדיק קײַלעכדיקע באַראַבאַן־פֿורעמדיקע פּענעצער קלעצער, גלאַטיק און אָפּפּאָלירט, און גענוג נידריק אַפֿילו פֿאַר בילבאָן; אַזױ האָט מען זײ באַלד אױסגעזעצט בײַ בעאָרנס טיש, און דער זאַל האָט נישט געזען אַזאַ צוזאַמען שױן אַ סך יאָרן.

דאָרטן האָבן זײ געהאַט אַ װעטשערע, אָדער אַ װאַרעמעס, װי זײ האָבן נישט געהאַט זינט זײ האָבן איבערגעלאָזט דע לעצטע הײמישע הײם און זיך געזעגנט מיט עלראָנדן. דאָס ליכט פֿון די שטורקאַצן און דעם פֿײַער האָט געצאַנקט אַרומעט, און אױפֿן טיש זײַנען געװען צװײ הױכע רױטע בינענװאַקסענע ליכטלעך. די גאַנצע צײַט אין װאָס זײַ  האָבן געגעסן, האָט בעאָרן אין זײַן טיפֿן קאָלערנדיקן קול דערצײלט מ עשׂיות פֿון די װילדע לענדער אױף דער אָ זײַט בערג, און באַזונדערש פֿונעם פֿינצטערן און סכּנהדיקן װאַלד װאָס שפּרײט זיך אױס װײַט צום צפֿון און דרום אַ טאָג אַ יאַזדע פֿאַר זײ, פֿאַרשטעלנדיק זײ דעם װעג צום מיזרח, דעם שרעקלעכן חושך־װאַלד.

די צװערגן האָבן זיך צוגעהערט און געשאָקלט די בערד, װאָרן זײ האָבן געװוּסט אַז זײ מוזן זיך באַלד דערװעגן אין יענעם װאַלד און, נאָך די בערג, איז דאָס געװען די שלעכסטע פֿון די סכּנות װאָס זײ האָבן געמוזט דורכגײן אײדער זײ װאָלטן צוגעקומען צו דעם דראַקאָנס פֿעסטונג. װען װעטשערע איז שױן געװען אױס האָבן זײ גענומען דערצײלן מעשׂיות זײערע אײגענע, אָבער בעאָרן האָט אױסגעזען װי ער װערט שלעפֿעריק און האָט אױף זײ װעניק אַכט געלײגט. זײ האָבן גערעדט צום מײנסטן מכּוח גאָלד און זילבער און אבֿן־טובֿים און דעם אױסאַרבעטן זאַכן דורך שמידנפֿאַך, און בעאָרנען האָבן די אָ ענינים געאַרט נישט. ס׳איז נישט געװען קײן גאָלדנס און קײן זילבע רנס אין זײַן זאַל, און װײניקע אַחוץ די מעסערס זײַנען געשאַפֿן פֿון מעטאַל בכּלל.

זײ זײַנען געזעסן לאַנג בײַם טיש מיט זײערע הילצערנע טרינק־שעלעכלעך פֿול מיט מעד. די פֿינצטערע נאַכט איז אָנגעקומען אין דרױסן. מ׳האָט די פֿײַער אין מיטן זאַל געבױט מיט פֿרישע קלעצער און אױסגעלאָשן די שטורקאַצן , און נאָך זײַנען זײ געזעסן אינעם ליכט פֿון די טאַנצנדיקע פֿלאַמען מיט די זײַל פֿון דער שטוב שטײענדיק הױך הינטער זײ, און פֿינצטער אױפֿן שפּיץ װי בײמער פֿונעם װאַלד. צי ס׳איז געװען כּישוף צי נישט, דאַכט זיך בילבאָן אַז ער האָט געהערט אַ קלאַנג װי װינט אין די צװײַגן װאָס רירט זיך אין די בעלקעס, און דער שרײַ פֿון סאָװעס. באַלד האָט ער אָנגעהױבן אײַנדרימלען, און די קעלער האָבן אױסגעזען פזיך דערװײַטערן, ביז ער האָט זיך געטאָן אַ װעק אױף מיט אַ צאַפּל.

די גרױסע טיר האָט געסקריפּעט און געטאָן אַ קלאַפּ. בעאָרן איז אַװעק.

"Yes, please!" they all said together. "Thank you very much!" Inside the hall it was now quite dark. Beorn clapped his hands, and in trotted four beautiful white ponies and several large long-bodied grey dogs. Beorn said something to them in a queer language like animal noises turned into talk. They went out again and soon came back carrying torches in their mouths, which they lit at the fire and stuck in low brackets on the pillars of the hall about the central hearth.

The dogs could stand on their hind-legs when they wished, and carry things with their fore-feet. Quickly they got out boards and trestles from the side walls and set them up near the fire.

Then baa-baa-baa! was heard, and in came some snow-white sheep led by a large coal-black ram. One bore a white cloth embroidered at the edges with figures of animals; others bore on their broad backs trays with bowls and platters and knives and wooden spoons, which the dogs took and quickly laid on the trestle tables. These were very low, low enough even for Bilbo to sit at comfortably. Beside them a pony pushed two low-seated benches with wide rush-bottoms and little short thick legs for Gandalf and Thorin, while at the far end he put Beorn's big black chair of the same sort (in which he sat with his great legs stuck far out under the table). These were all the chairs he had in his hall, and he probably had them low like the tables for the convenience of the wonderful animals that waited on him. What did the rest sit on? They were not forgotten. The other ponies came in rolling round drum-shaped sections of logs, smoothed and polished, and low enough even for Bilbo; so soon they were all seated at Beorn's table, and the hall had not seen such a gathering for many a year.

There they had a supper, or a dinner, such as they had not had since they left the Last Homely House in the West and said good-bye to Elrond. The light of the torches and the fire flickered about them, and on the table were two tall red beeswax candles. All the time they ate, Beorn in his deep rolling voice told tales of the wild lands on this side of the mountains, and especially of the dark and dangerous wood, that lay outstretched far to North and South a day's ride before them, barring their way to the East, the terrible forest of Mirkwood.

The dwarves listened and shook their beards, for they knew that they must soon venture into that forest and that after the mountains it was the worst of the perils they had to pass before they came to the dragon's stronghold. When dinner was over they began to tell tales of their own, but Beorn seemed to be growing drowsy and paid little heed to them. They spoke most of gold and silver and jewels and the making of things by smith-craft, and Beorn did not appear to care for such things: there were no things of gold or silver in his hall, and few save the knives were made of metal at all. They sat long at the table with their wooden drinking-bowls filled with mead. The dark night came on outside. The fires in the middle of the hall were built with fresh logs and the torches were put out, and still they sat in the light of the dancing flames with the pillars of the house standing tall behind them, and dark at the top like trees of the forest. Whether it was magic or not, it seemed to Bilbo that he heard a sound like wind in the branches stirring in the rafters, and the hoot of owls. Soon he began to nod with sleep and the voices seemed to grow far away, until he woke with a start. The great door had creaked and slammed. Beorn was gone.